Het hoeft niet af te zijn.

We willen alles het liefst zo snel mogelijk hebben, kunnen of beheersen. Laat ik voorop stellen: ik maak mij absoluut schuldig aan gerelateerde gedachten. Maar ik weet mezelf er ondertussen op te corrigeren, zo snel mogelijk. 🤪

Natuurlijk wil ik het liefst vandaag nieuwe muziek af hebben, wil ik die gitaar toch eens wat beter beheersen dan een handvol akkoorden, en een tof optreden met het Metropole Orkest zie ik ook wel zitten. Maar niet alles hoeft vandaag. 

Sinds ik dat voel, is bijvoorbeeld het leren van een nieuwe skill zoals gitaar een stuk interessanter én leuker geworden.

Bepaalde skills vragen tijd. Écht tijd. Tijd waarin je volledige aandacht hebt, tijd waarin je iets anders opgeeft, tijd waarin je durft te kiezen voor één ding. We willen overal direct goed in zijn, maar vergeten soms de uren en de dedicatie van onze voorbeelden die ons voor gingen. Dat komt niet uit de lucht vallen. Ik geloof in talent, maar ik geloof nog meer in daadkracht.

Gisteren voelde ik het weer in mezelf. Nee… niet de daadkracht (helaas) maar de drang naar ‘ik wil het nu’. Ik heb een fantástisch nieuw atelier. Eentje die creativiteit ADEMT en naast dat vooral het volgende biedt: RUIMTE. 

En dat heb ik nodig. Ruimte om te creëren, maar ook ruimte om ergens in te duiken. Ik zat gisteren in de zon op een stoel en eigenlijk ben ik er niet afgekomen. Ja, om koffie te halen. Plat gezegd: ik heb gisteren geen donder gedaan. 0 creativiteit, 0 bergen verzet en ik ben 0 keer gevraagd voor een concert met het Metropole Orkest. 

Balen, want ik dacht dat in deze ruimte de inspiratie wel zou stromen en ik die nieuwe muziek niet bij vlagen maar als windhoos uit mijn mouw zou schudden. Niet waar natuurlijk. 

Gisteren was mijn eerste stapje in mijn nieuwe ruimte en aan mijn nieuwe werk. Het hoorde erbij, sommige dingen kosten TIJD en het enige wat je dan kan doen is het ook die TIJD te geven. 

En dus zit ik er vandaag weer. Met frisse moed, een nieuw bakkie koffie. Dit keer niet op de stoel in de zon, maar actief aan een tafel. Mijn spullen liggen voor me, ik ben een stap verder dan gisteren. Hoera!

Elke keer weer opdagen, niet opgeven, soms pauzeren, maar vooral: elke keer weer opdagen. Zoals je ziet begint die zin met ‘elke keer weer opdagen’ en daar eindigt ie ook mee. En dat is precies wat het is. Keer op keer. Sta op, pak aan, ga door.

Mocht je dit najaar naar mijn theatertour komen, dan zou ik die woorden vast onthouden… Zo. En nu ga ik schrijven voor mijn show. Kom je ook… OPDAGEN?